اشعار

هر کس که روی عشق تو محکم حساب کرد            درد جهـان غـم‌زده را کـم حساب کرد

خوشبخت آنکه خـرج عـزاخانۀ تو را            بر خـرج زندگـیـش مقـدم حساب کرد

سعی و طواف دور ضریح تو را خدا            بالاتـرین عـبـادت عـالـم حـسـاب کرد

اشکی که با شنـیدن نامت چـکـیده شد            آن را قـبـول تــوبـۀ آدم حـسـاب کـرد

انـدازۀ پـر مـگـسی اشـک روضـه را            در پای بـنده قـدر مـسـلّـم حـساب کرد

رد شـد اجـر نـافـلـه‌ از غــفـلـتـم ولـی            آهی که پای روضه کشیدم حساب کرد

از من گذشت فرصت یک شب هزار ماه            قـدر مرا به مـاه مـحـرم حـسـاب کرد

مـوی ســفــیـد و دیــدۀ بــارانـی مــرا            هر کس که دید قوت مرا غم حساب کرد

ای که عشقت شعله‌ور در جانِ ما، جانم حسین            از ازل مهرِ تو در بنیانِ ما جانم حسین

عطرِ جانبخشِ ضریحت بی‌قرارم کرده است            کـربـلایت کـعـبۀ جانـانِ ما جـانم حسین

خاک ایوانت دوای درد چشمانِ من است            روضه‌هایت ابرِ پُر باران ما جانم حسین

پنجـره‌های ضـریحِ تو ز دردم آشـناست            صحن پاکت روضۀ رضوانِ ما جانم حسین

اشکِ شبنم بر تنِ گلبرگِ عاشورا نوشت            خونِ سرخت مشعلِ تابانِ ما جانم حسین

هر کجا باشم نگاهم سمت و سوی کربلاست            راهِ سبـزت تا ابد پیـمـانِ ما جانم حسین

عشقِ تو یک عالمی را غرقِ مستی می‌کند            روشن از رویت شبِ زندانِ ما جانم حسین

با نگـاهِ نـافـذت دریـاب این درمـانده را            مبـتـلایم ای شَهِ خـوبـانِ ما جـانم حسین

دائماً ما را به گردِ شمعِ خود پروانه کن            این تو و این خواهشِ چشمانِ ما جانم حسین

آیه‌هـای روشـنِ یاسـین و طـاهـایم تویی            سورۀ فجری تو در قرآن ما جانم حسین

ای تو آن حالِ خوش و آرامشِ دلهای ما            بین تو حالِ بی‌سر و سامانِ ما جانم حسین

زنـدگیِ با تو یـعـنی در مـسـیـرِ بـنـدگی            ای که هم روحی و هم ریحانِ ماجانم حسین

بی‌فـروغِ روی تو حاشا مرا عزّت مباد            نـورِ توحـیدیِ تو عـرفانِ ما جانم حسین

از ازل نام تو را بر جانمان حک کرده‌اند            کـربـلایت آیت و برهـانِ ما جانم حسین

تا که جسمت زیر و رو شد زیرِ نعلِ اسبها            ریخت بر هم عالمِ امکانِ ما جانم حسین

مأمنی جز کنجِ شش گوشه نداریم ای شَها!            بشـنو اینک نالۀ هجـرانِ ما جانم حسین

خشکیِ لب‌های تو سرچشمۀ آبِ بقاست            ای طبیب درد بی‌درمـان ما جانم حسین

تو هـمیشه میـزبانی چه شود با مـادرت            یک شبِ جمعه شوی مهمانِ ما جانم حسین!

سرد و بی‌روحم ببین دنبال درمان آمدم            سر به زیر و روسیاهم من پشیمان آمدم

بند دنیا بـودم و عـقـبی فـرامـوشم شده            دور مانـدم از تو با حال پریـشان آمدم

این هوای نفس من دارد زمیـنم می‌زند            دست‌گـیرم باش آقـا بـین خـوبـان آمـدم

دور گـشتم با گـناهانم ز تو، اما کـنون            دلشکـسته هستم و با چـشم گریان آمدم

با گـناهـانـم دلـت را من زیـاد آزرده‌ام            یک نگاهی کن که حالا بهر جبران آمدم

سائلی دربه درم دارم به لب ذکر رضا            در میان روضه‌ها با اذن سلـطان آمدم

یادم آمد آن شـبی‌که از دم باب الجـواد            حاجـتـم را گـفـتم و تا پـای ایـوان آمدم

گفتم آقا کربلا می‌خـواهم از دست شما            چشم وا کردم حریم شاه عـطشان آمدم

پُر شد از شمشیر و نیزه قتلگاه و خواهری            می‌دوید و ناله می‌زد ای حسین جان آمدم

شُهـرتِ ماست، مُـحـبّـانِ ابـاعـبدالله            ریـزه‌خـواریم سَـرِ خـوانِ اباعـبدالله
نظرِ فـاطمه از روزِ اَزَل بر ما بود            نـامِ مـا بـوده بـه دیـوانِ ابـا عـبـدالله

اشکِ ما از کَرمِ زینبِ او تأمین است            تـا که هـسـتـیم پـریـشـانِ ابـاعـبدالله
یاعَلی گفتم و دیدم که علی گفت: حُسین            پـدرش رفـتـه به قـربـانِ ابـاعـبدالله
قَـلـمِ عَـفـو کِـشـیـدنـد به پَـرونـدۀ ما            تـا نِـشَـسـتـیـم بـه اِیـوانِ ابـاعـبـدالله
دینِ ما را نَبی آوَرد و حُسین اِبقاء کرد            زیـر دِیـنـیـم و مـسـلـمـانِ اباعـبدالله
مرگ حَقّ است، ولی در دلِ میدان خوب است            کاش بـاشَـم زِ شـهـیـدانِ ابـاعـبـدالله
مادرم لُقمۀ نانی که سَرِ سُفره گذاشت            همه خـوردیـم به اِحـسانِ اباعـبدالله
جُرعه آبِ خُنَکی خوردم و گُفتَم با اَشک            بـه فَـدای لَـبِ عَـطـشـانِ ابـاعـبـدالله
رفته بودم سَرِ بـازار لِـباسی بِخَـرَم            یـادم آمَــد تَـنِ عُــریـانِ ابـاعــبـدالله
عِلَّتِ سوختنِ چوب دَر آتش این است            چوب‌ها خـورده به دَندانِ اباعـبدالله
آه از شامِ غریبان، که به صَحرا اُفتاد            شُـعـلـه بَر دامَـنِ طِـفـلانِ اباعـبدالله

شـکـر خـدا گـدای حـسـیـنـیـم تـا ابـد            دنـبـال روضـه‌های حـسـیـنـیم تا ابـد
از کودکی مسیر دل ما مشخص است            در خــط کـربـلای حـسـیـنـیـم تـا ابـد

جان تازه می‌کنیم به هر یا حسین جان            دیــوانـۀ نـوای حــسـیــنـیــم تــا ابــد
مستـانـه بـی‌نـیازترین خلـق عـالـمـیم            هـر چنـد بـی‌نـوای حـسـیـنـیـم تـا ابـد
سر می‌کشیم تا به فلک وقت نوکری            سـرویم و خـاک پای حـسیـنـیم تا ابد
هرگز نمیرد آنکه غمش روضه‌های اوست            سـرزنـده از عـزای حـسـیـنـیم تا ابـد
سر خم نمی‌کـنـیم بجز وقت نـوکری            نـوکـر فـقـط بـرای حـسـیـنـیـم تا ابـد

ای آنکه نامت موجب شیدایی جبریل شد            شبنم ز داغت رفته رفته جان گرفت و نیل شد

اندازۀ عرش خدا، رفعت گرفت این خانه‌ها            روی زمین وقتی برایت روضه‌ای تشکیل شد

بی تو وجود واژۀ ایمان تماماً نقص داشت            بین لهـوف تو اصول دین ما تکـمیل شد

شرمنده باشد محتشم، چون واژه‌ای در خور نداشت            با بارگاه قـدس اگر بزم عـزا تمثـیل شد

شرمنده‌ام که اشکهایم مرهم زخم تو نیست            شرمنده زهرا شود آن روضه که تعطیل شد

درد ودوا یعنی غمت، دارالشفا یعنی دمت            اعجاز عیسی با کمی از تربتت تأویل شد

تو آیۀ نور علی نوری، به خاک افتاده‌ای            در زیر سم اسب ها از پیکرت تجلیل شد

از زمزم چشمان خود هاجر کنارت اشک ریخت            مرثیه خوانِ خشکی لبهای اسماعیل شد

ای فـیـض بی‌کـرانـۀ بی‌انـتهـا حـسین            مشـق شب مـلائـکـه از ابـتدا حـسیـن

دردانـۀ خـدایـی و ریـحان مـصـطـفی            نور عـلـی و زادۀ خـیـر النـسا حـسین

تو آشنـای هر چه غـریبی، ولی نبـود            آقـا غـریب‌تـر ز تو ای آشـنـا حـسـین

بایـد که پـا نـهـد به مـسـیـر گـدائی‌ات            آنکس که طالب است رود تا خدا حسین

جـان بی‌تب تو سـمت مـداوا نمی‌رود            ای بر تـمام درد دو عـالـم دوا حـسین

در کـربلا نـوای لبم ذکر یا رضاست            ذکـر لـبـم مـیـانۀ صحـن رضا حـسین

گـردیـده زائـر حــرم عـرش کـبــریـا            آنکس که زائر حرمت گشت یا حسین

ای تو کریم و ابن کریم و اخ الکـریم            بر دوش پاک تو عـلم مجـتـبی حسین

مثل حسن تو هم به دلت داغ مادر است            ای چون حسن غمینِ غم کوچه‌ها حسین

ای زخمی دوشنبه، به گودال رفته‌ای            ای کـشـتۀ مـدیـنه و کـربـبـلا حـسـین

از ما و از خدای تو بر پیکرت سلام            صدها سـلام بر سر از تن جدا حسین

جان ها فدای تو که فتادی ز روی اسب            سر نیزه خورده‌ای تو ز بس بی‌هوا حسین

آن را که بین روضه فغانش نمی‌دهند            در روضۀ بـهـشت مـکـانش نمی‌دهند

هرکس مراقـب سخن خود نبوده است            نام حـسـیـن را به زبـانـش نـمی‌دهـنـد

چشمی که بر شـمایل نامحـرمان رسد            بـر گـریـۀ حـسـیـن امـانـش نـمی‌دهـند

هر کس که خرج شد به هوای غریبه‌ها            حال و هوای عشق به جانش نمی‌دهند

هرکس سراغ خانۀ غیر از حسین رفت            رنگی هم از بهـشت نـشانش نمی‌دهند

قلـبـی که مـی‌تـپـد ز غـم سـم اسب‌هـا            جز ضرب عشق در ضربانش نمی‌دهند

آن پیـکـر مـقـطع الاعضاء و پاره را            بـا سـم اسب ها هـیـجـانـش نـمی‌دهـنـد

طفلی که تشنه بوده و از هوش رفته است            با تیـر حـرمـله که تـکـانش نـمی‌دهـند

یک دخـتـر سه ساله بهانه اگر گرفت            نـاگـه سـر بـریـده نـشـانـش نـمی‌دهـند

با قـدومـت دل عُـشّـاق مُـعَـطَّـر فـرمـا            خشکی سـاحـل چـشـمان مرا تَـر فرما

هرچه دارم همه از سفره احسان شماست            روزی نـوکـر خـود نـیـز مُـقَـرَّر فـرما

آرزوی حـرم کـرب و بـلا کُـشت مـرا            چَشم من را تو به شش گوشه مُنَوَّر فرما

من مگر بیشتر از حاجت خود خواسته‌ام؟            پس بـیا حـاجـت من نـیـز مُـقَـدَّر فـرما

بـه تـنـم کـرده زیـادی سـر من ای آقـا            "حُجَجی" وار شهیدم کن و بی‌سر فرما

در عـالـمِ خـیال، گـرفـتـم ضـریـح را            دارالشفای حـضرت عـیسی مسیح را

ماندم که من کجا و صفای حرم کجا؟!            اصلا که راه داده به اینجا کـریهْ را!؟

تا آبـروی من نـرود پیـش زائـران…            آن «اَظْهَرَ الْجَمیل»، صدا زد «قَبیح» را

دست مرا که بست به شش‌گوشِ خویش، گفت            من می‌خرم به حُـرّ حـرم هر شبیه را

سَر داده‌ام که سَر بـشوید از تمام خلق            وقـتش رسـیده یار شـوید این ذبـیح را

حالا که حُرّی از حـرمم؛ کـربـلایی‌ام            کُـشتم درون خویش، گـدایی وقـیح را

افسوس، تا کـبـوتر خوابـم پرید، بـرد            رویای سبـزِ خـوابِ دخـیلِ ضریح را

دلـی دارم گـرفـتـارِ حـسین است            گـدای کـوچه بـازارِ حسین است
دلــم دردِ هــزاران شــعــلــۀ آه!            لـبـم زخـمیِ گـفـتـارِ حسین است

ز بس که مِهرِ او در سـینه دارم            جهانم رنگِ رخسارِ حسین است
اگـر سـر را دهـم در مـسـلـخِ او            هنوز این تن بدهکارِ حسین است
بـیـا ای دل بـنـال از غــربـتِ او            که این غم کی سزاوارِ حسین است
دلِ شـیـدای مـن بـی‌تـابِ رویـش            گداست امّا خـریدارِ حسین است
هـــزاران جـانِ نـا قـابـل نــثــارِ            فقط یک روی دیدارِ حسین است
خـوشا بر من، سـرا پـای وجـودم            دو عالم عـبدِ دربـارِ حسین است
تمامِ هست و نـیـستم نـذرِ عـشقِ            دو دستانِ عـلـمدارِ حـسـین است
و تا روزی که در قـبرم گـذارند            دلـم مـرهـونِ ایـثـارِ حسین است
نـفـس اندر نـفـس دل بی‌قـرار و            تـنم تب‌دار و بیـمارِ حسین است
هزار و چارصد سال است و اکنون            دلِ عـالـم عـزادارِ حـسین است!

ای مــســیـح خـانـۀ طـه حـسـیـن            یابن حـیـدر یابن زهـرا یا حـسین

دست من کـوتاه مانـده از ضریح            تو بگـیر این ‌دست‌هایم را حسین

خیر دنیا با تو‌ مستی کردن است            تو‌ نـبـاشی مـرگ بر دنیا حسین!

در تــمــام‌ روزهــای زنــدگــیــم‌            از هـمه خـسـتـه شـدم الا حـسـین

از مــدیــنـه مـی‌روم تـا کــربــلا            یا حسن گـفـتـم رسـیـدم تا حـسین

غـرق بــودم‌ در لـجـن‌زار گـنــاه            هیچ‌کس کـاری نکـرد اما حـسین

روی من آغوش خود را باز کرد!            ای کـس و کـار من تـنهـا حـسین

مـن از الان بــاز دل‌تـنـگ تــوأم            باز دعـوت کن مرا ایـنجا حـسین

یک غریب و سی هزار اهل زنا            نیـزه‌ها کـند است! واویـلا حسین

در کوچه تو پرچم روضه به سرم خورد            یک کاسه پُر خون غمت را جگرم خورد

بـا ذکـر شـمـا تـا بـه خـدا اوج گـرفـتـم            در موقع توبه پر فطرس به پرم خورد

هر روضه که رفتم به درش دست کشیدم            دستم ز همان کودکیم خاک حرم خورد

شب سیـنه زدم صبح شدم اهل مناجات            فیض شب روضه به نماز سحرم خورد

هـرگـز نـرود پـشـت در خـانـه اغـیـار            پایی که به فرش حـرم شاه کـرم خورد

بـایـد بـشـود هر پـسـرش خـادم هـیئت!            یک عمر فـقـط نان شما را پـدرم خورد

شش دانگ دلـم خـورد بنام تو و زینب            وقتی که به شش گوشۀ تو چشم ترم خورد

گـفـتـند دل شیـعـه حـسـیـنـیۀ زهـراست            نـاز قـدمش روی دل دربـه درم خـورد

تقـدیر من از روضه تو قـامت خـم شد            چون غصۀ تنها شدنت را کمرم خورد

رونق هر صبح و هر شام محرم شد حسین            بازدم شد یا ابوفـاضل ولی دم شد حسین

نـام او با هـر دل آشـفـتـه بـازی می‌کـنـد            بهترین نقش و نگار روی پرچم شد حسین

بارها گـفـتـم حـسـین و خـانـه‌ام آبـاد شـد            در دوعالم مظهر فیض دمادم شد حسین

انبیا هرچه که دارند از حسین فاطمه‌ست            پس مسیحای خود عیسی بن مریم شد حسین

خواسـتم تا که خدایم را ببـیـنم در سحـر            ناگهان در قاب چشمانم مجسم شد حسین

نه فقط از بنده‌هایش دستگیری کرده است            درد بی‌درمان من را نیز مرهم شد حسین

بـالحـسـینِ بـنـد را از پـای آدم بـاز کـرد            باب تـوبه بر تمام خـلق عـالـم شد حسین

نـام و یـاد او بـرایم شد مـفـاتـیح النجـات            فارج الهم شد حسین و کاشف الغم شد حسین

بـی‌گــمـان رب تـبـارک و تــعـالـی مـرا            اسم بسیار است اما اسم اعظم شد حسین

علت و معلول از این بهتر ندیده چشم من            باعث و بانی هر بـاران نم نم شد حسین

اشـبه‌النـاس به زهـرای شهـیده شد حسن            اشبه‌الناس به شخص مرتضی هم شد حسین

هرکجا هم که روم حُسن ختامم کربلاست            چون گـریز اکـثر مرثـیه‌هـایم شد حسین

تا مـبادا دشـمنـش را دست خالی رد کند            محض دِرهم در دل گودال دَرهم شد حسین

به اذن حـضرت مـولا شدم کـبـوتر تو            که بـال و پر بـزنم پای روضۀ سر تو
ببخش با پر زخمی، به زحـمت افـتاده            لـبـاس نـوکـریـم را بـریــده مـــادر تـو

چه طور خرج غمت جور شد کسی می‌گفت            رسـیـده رزق حـسـیـنـیه از بـرادر تـو
شبیه حـضرت زینب به سینه می‌کـوبم            که مـقـتـدای عـزادارهاست خواهر تو
به چشم من همه جا روضه شما بر پاست            تـمـام عـالم و آدم شـدنـد مـضـطـر تـو
اگـر کـویر تـرک روی هر ترک دارد            کـشیـده خشکـی لبـهای زخـم پـرپر تو
خزان و ریزش برگ از درخت در همه جا            شد است در دل من روضه خوان اکبر تو
طلوع، بردن بالای طفل شیرخوار است            غـروب، خـون گـلـوی عـلی‌اصغـر تو
زمـان بـارش بـاران همـیـشه می‌بـارم            بـرای بـارش تـیـر و امـیـر لـشگـر تو
من از خـرابـه شـام و رقـیـه فـهـمـیـدم            که قول تو نـرود گـر رود زتن سر تو
بـیـا و قـول بـده آخــریـن دمـم بـرسـی            به راه آمـدن تـوسـت چـشـم نـوکـر تـو

می‌نـویسم ای‌دل و دلـدار، ممـنونم حسین            این‌که بر سوگ توام بیمار، ممنونم حسین

من غباری بودم و مهر تو دستم را گرفت            پـر کـشـیدم تا حـریم یـار، ممـنونم حسین

شک نـدارم در هـوای تو اگر دارم زنـند            نعره خواهم زد به روی دار، ممنونم حسین

عشق‌تو هر عاشقی را منصبی داده‌ست‌ و‌ من            نوکرت هـستم، هزاران‌بار ممنونم حسین

من از این‌که نـوکـرم دائم خـدا را شاکرم            پادشاهی می‌کـنم انگـار، مـمـنونم حـسین

روضه‌خوانم، چای‌ریزم، شاعرم یا کفش‌دار            در بساطـت بابت هر‌کار، مـمنونم حسین

در بساطت اشک را یک‌جور دیگر می‌خرند            ای امـان بنـدگـان از نـار، مـمنونم حسین

وقت مرگم، لطف کن من را در آغوشت بگیر            پرده از روی خودت بردار، ممنونم حسین

محشر من! محشری در روز محشر کن بپا            رحم کن بر نوکری سربار، ممنونم حسین

غـمخـوارِ کـربلا غم عالم نمی‌خورد            دنـیایِ بی‌حـسین به دردم نمی‌خـورد

هرکس که خورد نان تو جایی نمی‌رود            هرکس که خورد داغِ تو را غم نمی‌خورد

شأنِ دو چشمِ خیسِ عزادار عرشی است            این حرفها به چشمۀ زمزم نمی‌خورد

آنکه به زیر سایۀ زهرا نشسته است            غـم‌های روزِ حـشر مسـلم نمی‌خورد

آنکس که جای بستر بیماری، از غمت            آتش گرفت حسرت عزیزم نمی‌خورد

من با محـرم تو نـفَـس می‌زنم هـنوز            هرچند طعنه نوکـرتان کم نمی‌خورد

من حـتم دارم از نفـسِ گـرمِ مـادرت            این سیـنه بـاز داغِ محـرم نمی‌خورد

ذکـر لـب انـبـیـاء حـسـیـن عـلیه‌السلام            اعـظـمِ اسـم خـدا حـسـیـن عـلیه‌السلام

فیض دمادم حسین هـستی خاتم حسین            کیست مِنَ المُصطَفی حسین علیه‌السلام

بـال و پـر فـاطـمـه تـاج سـر فـاطـمـه            کـوثـر خـیـرالنـساء حسین علیه‌السلام

ســیــد احــرار او حــیـــدر کــرار او            آیـنــۀ مـرتـضـی حـسـیـن عـلیه‌السلام

خـاتـمۀ پـنـج تـن جـوهـر جـان حـسن            بـرادر مـجـتـبـا حـسـیـن عـلـیه‌الـسلام

مریض احـیـا کـند مُـرده مسیـحـا کـند            تـربت اربـاب مـا حـسـیـن علیه‌السلام

زیارت عرش و حق زیارت این دو است            اکـبـر شـیـرین لـقا حـسـین علیه‌السلام

کـشتی نـوح است او امید ما هست او            وَ مَن اتـاکُـم نَجـی حـسـین علیه‌السلام

نوح خودش در خطر بود به او نوحه گر            داشـت به او الـتـجا حـسین علیه‌السلام

گـفـت امـام رضا گـریـه فـقـط در غـم            پـادشـه کـربـلا حـسـیـن عـلـیه‌الـسـلام

شـعـله زده تا ابـد در دل هـر مـؤمـنی            داغ عـزیـز خـدا حـسـیـن عـلیه‌الـسلام

در غـم او نـاله گر جن و پری و بشر            مـاهی و مـرغ هـوا حسین علیه‌السلام

صـدای زنجـیـرها ذکـر عـلـم گـیـرهـا            چیست به وقت عزا حسین علیه‌السلام

گریۀ ماهورِ رود زمزمۀ چنگ و عود            تـار به شـور و نـوا حسین علیه‌السلام

نوحه سرایش بخوان به ماتمش با فغان            گوشۀ شش گوشه را حسین علیه‌السلام

واعطشا واعـطش غـصۀ سـقا عـطش            حرف لـب مشک‌ها حسین علیه‌السلام

شمر به گودال رفت، فاطمه از حال رفت            عرش صدا زد صدا حسین علیه‌السلام

روبروی خواهرش برید از تن سرش            ذبـح شـده از قـفـا حـسـین علـیه‌السلام

فاطمه! هذا حسین بی‌کس و تنها حسین            مُـرَمِّـل بـالـدّما حـسـیـن عـلـیه‌الـسـلام

به دل، عشق تو واکرده‌ست معبرهای بسیاری            رقم خورده‌ست با دستت مقدّرهای بسیاری

چنان در دلربایی‌های خود جذّابیت داری            که در بند تو افـتادند دلبـرهای بسیاری

یکی از پنج رکن آفرینش هستی و خالق            به حول محور تو ساخت محورهای بسیاری

حریم امنت آغوش خداوندست و با جنّت            تفاوت می‌کند از حیث منظرهای بسیاری

ملائک بسکه اطراف حرم مشغول پروازند            گرفته سطح ایوان تو را پرهای بسیاری

چه کردی با دل عشّاق که هر روز می‌بینم            به سمت کربلا خم می‌شود سرهای بسیاری

کجا پیدا کنم دیگر شراب از این طهورا تر            که چای روضه‌ات پرورده نوکرهای بسیاری

تو چون طلیعهٔ صبحی، به شب سرانجامی            به سـیّـئـات دل ما تـویـی که فـرجـامـی

نه ساعتی و نه سالی که قرنهاست حسین            تـویی که مـثـلِ خـداونـد لـطـفِ مـادامی

خداشناس شد آنکس که با تو مأنوس است            بـرای بـادهٔ تــوحـیــد بـهـتـریـن جـامـی

به دست تو چه بـلاها که رد نـمی‌گـردد            تو چـتر وقـتِ بـلایی به حـق بهـنگـامی

زمانِ غـم که رفیـقـان غـریبه می‌گردند            مــیــانِ ســیــل بــلایــا رفـیــقِ ایــامـی

به خاکِ قبر تو هرکس رساند کامش را            به خـیـر شد عـاقـبـتـش، نـدیـد نـاکـامـی